Sjamanisme en je werk

Voor eigenlijk alle vragen in je leven, en dus ook over een reëel probleem op je werk, kun je een sjamanistische reis maken. Dat bewijst het verhaal hieronder; het reisverslag van een cursiste die voor een lastige situatie op haar werk een reis maakte. Het antwoord en inzicht wat deze reis haar bracht, diende alle betrokkenen. Leuk om hierbij te vermelden is dat je dat, net als zij, al kunt met enkel de technieken die je op de basiscursus ‘De reis van de sjamaan’ leert.

Geef ze water

Als manager van een grote groep medewerkers voer ik af en toe lastige gesprekken. Zo belandde ik een tijd geleden in de rol van bemiddelaar in een conflict tussen 2 medewerkers en hun leidinggevende, één van mijn teamleiders. De medewerkers traden erg dwingend op in het kiezen van een oplossing voor een probleem waar ze mee kampten. Dat er een oplossing voor dit probleem moest komen stond feitelijk buiten discussie, maar in de manier waarop de medewerkers dit probeerden te bereiken, gingen ze qua zeggenschap en verantwoordelijkheid (te) ver buiten hun boekje. De teamleider en ik besloten om hier een gesprek met hen over aan te gaan. De avond voor het gesprek worstelde ik wat met de manier waarop we het gesprek moesten gaan voeren, omdat ik bang was dat het gesprek zou uitmonden in een patstelling die ons totaal niet verder zou brengen. Ik besloot om een reis naar beneden wereld te maken om te kijken of ik daar misschien iets kon vinden wat ons zou kunnen helpen.

De reis
Samen met mijn krachtdier beland ik in een enorm hete omgeving. Het landschap zindert van allerlei kleuren intens oranje en een loeiheet brandende zon. Het kost me moeite om te blijven staan en om iets te kunnen onderscheiden in het verblindende licht. Langzaam ontwaar ik in een diepte onder mij allerlei gedaanten: er zijn in deze hitte mensen keihard aan het werk! Vol ongeloof kijk ik dit aan: ik heb al zo’n moeite om in deze heftige atmosfeer überhaupt overeind te blijven, laat staan dat ik zo hard zou moeten werken. Ik zie werkers slepen met iets van zware stenen, moeizaam lopend door het zand. Er wordt gehamerd op rotsen, sommige mensen worden geslagen met zwepen. Een sfeer van moedeloosheid hangt rond in deze wereld, vreselijk... Het maakt me verdrietig en een enorm mededogen overspoelt me.
“Geef ze water,” hoor ik iemand zeggen, “geef ze water”. Natuurlijk. Ik voel de warmte en het stof schroeien in mijn keel: ja, natúúrlijk moet er water komen. Ik breng mijn handen tegen elkaar en als vanzelf vullen deze zich met water. Ik loop op de werkers toe en laat ze drinken. De voorraad is gelukkig eindeloos. Wonderlijk genoeg verandert meteen ook het landschap. Alles wordt draaglijker door de aanwezigheid van het water. De werkers werken door, maar veel vitaler en de sfeer is totaal anders nu. Ik vertrek op mijn reis terug naar de werkelijkheid.

De volgende dag in het gesprek herken ik telkens parallellen met mijn reis. Ik besluit in het gesprek véél aandacht te besteden aan het verhaal van de medewerkers: ze schilderen hiermee voor mij hun landschap en in gedachten zie ik weer de harde werkers in de hitte voor me. Er is aandacht voor het aspect aarde: hun angst en waar die vandaan komt én voor het scheppen van veiligheid en het praktische. Vervolgens bespreken we de oplossing, maar kan ik ook richting hen goed afbakenen waar zij wel en niet over gaan en wat er qua mogelijkheden wél en niet kan (water uit mijn kommetje: ik ben de bron en de bron geeft water). Ik probeer het gesprek te voeren met de aanwezigheid van veel ‘water’: erkenning van de emoties en hun betrokkenheid, maar ook met een appél op de noodzaak om mee te bewegen naar een andere oplossing. We zijn er aan het eind van het gesprek nog lang niet uit, maar al wel weer een stukje verder. Ik realiseer me dat ik het gesprek zonder mijn reis van de dag ervoor op een hele andere manier zou hebben gevoerd en dan veel minder zou hebben bereikt.

En terug
Nu ik dit verhaal een paar maanden later zo opschrijf, realiseer ik me dat ik in de periode van dit verhaal met méér mensen issues had die gingen over: word ik wel gezien, begrijpen wij elkaar wel, wie is er hier de baas en wie mag waar eigenlijk iets over vinden? Ik ben blij dat ik kan constateren dat in de tussentijd de dualiteit in de gesprekken veel minder is geworden en dat er veel meer een beleving van “samen” is ontstaan. Gesprekken hebben een betere sfeer en zijn constructiever. Ook is inmiddels op één of andere manier mijn rol van die van eindverantwoordelijke en beheerder van de bronnen beter geaccepteerd. De reis naar de hitte was hierin een deeltje van een totale mix, maar heeft hier in mijn beleving een belangrijke richting in gegeven. Nog steeds hoor ik af en toe op momenten dat spanningen hoog oplopen of wanneer ik zoekende ben in hoe ik me moet opstellen in gedachten de woorden: “Geef ze water!”, wat me ertoe brengt om te proberen de situatie meer te laten ‘stromen’. Super fijn en waardevol!

Nog een ervaring van sjamanisme in je werk